Υπάρχει μια κατηγορία γυναικών που δεν φεύγει εύκολα από μια σχέση. Όχι επειδή δεν νιώθει, αλλά επειδή νιώθει πολύ.
Είναι η γυναίκα που πιστεύει — πιστεύει ότι η αγάπη όλα τα διορθώνει, ότι ο άνθρωπος απέναντί της θα ξυπνήσει και θα δει όλα όσα εκείνη βλέπει από την πρώτη στιγμή. Δίνει χρόνο, χώρο, κατανόηση, ακόμα κι όταν δεν παίρνει τίποτα πίσω.
Η υπομονή της μοιάζει με πίστη: «Αν μείνει λίγο ακόμα… ίσως όλα γίνουν όπως ονειρεύομαι.» Αλλά η αγάπη από μόνη της δεν αλλάζει ανθρώπους που δεν θέλουν να αλλάξουν. Κι όσο περιμένει, η ελπίδα γίνεται δικαιολογία, η καλοσύνη γίνεται σιωπή και η υπομονή… αυτο-ακύρωση.
Η πιο επικίνδυνη παγίδα είναι το ψευδές αφήγημα της αλλαγής: «Θα αλλάξει για μένα».
Ο εγκέφαλος, όταν δεν αντέχει το άδειο, δημιουργεί μια φανταστική εκδοχή όπου όλα είναι καλύτερα. Σχεδόν δίνει προσοχή, σχεδόν γίνεται τρυφερός, σχεδόν προσπαθεί… και αυτό το «σχεδόν» υποδύεται την ελπίδα.
Κάθε ημέρα που παραμένει στη λάθος σχέση, χρεώνει το σώμα της:
Ύπνος ρηχός, καρδιά που χτυπά πιο γρήγορα, άγχος που φωλιάζει στο στήθος σαν να περιμένει την έκρηξη.
. Η υπομονή γίνεται αυτο-τιμωρία.
. Η αυτοεκτίμηση φθείρεται όπως το νερό λειαίνει σιγά-σιγά την πέτρα.
Μερικές σχέσεις δεν κρατιούνται από αγάπη αλλά από φόβο — μοναξιάς, απόρριψης, παλιών τραυμάτων.
Το νευρικό σύστημα δένει με τον πόνο, η ανοχή γίνεται προσκόλληση και η απουσία φροντίδας παρερμηνεύεται ως πάθος. Η γυναίκα παραμένει γιατί ο πόνος της είναι γνώριμος, ακόμα κι όταν καταστρέφει την ψυχή της.
Μικρές πράξεις αδιαφορίας και ασυνέπειας δημιουργούν μεγαλύτερους συναισθηματικούς κραδασμούς από ό,τι φαντάζεται κανείς. Ο χρόνος χάνεται και η γυναίκα εξακολουθεί να ελπίζει, πιστεύοντας ότι η επένδυση τόσων χρόνων δικαιολογεί την αναμονή — το λεγόμενο Sunk Cost Effect. Κι όταν κάποια στιγμή της δίνεται μια μικρή νίκη, ο εγκέφαλος τη βαφτίζει μεγάλη αλλαγή και η γυναίκα δένεται ακόμα πιο βαθιά εκεί όπου δεν την θέλουν πραγματικά.
Η υπομονή που μετατρέπεται σε σιωπή, η σιωπή που προετοιμάζει την απόσυρση και τελικά η στιγμή που κάτι σπάει — εκεί η πίστη στο «μαζί» τελειώνει.
Δεν φεύγει επειδή έπαψε να αγαπά, φεύγει γιατί σταμάτησε να πιστεύει ότι υπάρχει μέλλον σε μια σχέση που δεν της προσφέρει ασφάλεια, σεβασμό και αλήθεια.
