Υπάρχουν σχέσεις που δεν είναι ούτε μαζί… ούτε χώρια.
Σχέσεις όπου τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο, αλλά τίποτα δεν τελειώνει.
Είναι οι “σχεδόν σχέσεις” — εκεί όπου ο άνδρας θέλει, αλλά όχι αρκετά ώστε να δεσμευτεί.
Και η γυναίκα… μένει στο ενδιάμεσο.
Σε μια αναμονή που δεν λέει την αλήθεια, αλλά δεν επιτρέπει και την ελευθερία.
Αυτή η συναισθηματική ζώνη είναι από τις πιο επίπονες για μια γυναίκα.
Γιατί δεν εμπεριέχει μόνο σύγχυση· εμπεριέχει ελπίδα. Και η ελπίδα, όταν δεν έχει να πατήσει κάπου, γίνεται εξάντληση.
-
Τι σημαίνει “θέλει, αλλά όχι αρκετά”
Ένας άνδρας που “θέλει, αλλά όχι αρκετά” δεν είναι απαραίτητα κακός, αδιάφορος ή εγωιστής.
Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι κάποιος που:
-
νιώθει έλξη, αλλά φοβάται τη δέσμευση
-
επιθυμεί σύνδεση, αλλά όχι ευθύνη
-
του αρέσει η παρουσία της γυναίκας, αλλά δεν θέλει να αλλάξει τη ζωή του
-
έχει ανάγκη από τρυφερότητα, αλλά όχι από συνέπεια
-
δυσκολεύεται να πει “όχι”, αλλά δεν λέει και “ναι”
Είναι αυτός που λέει:
“Δεν είμαι έτοιμος… αλλά δεν θέλω να σε χάσω.”
“Σ’ αγαπάω, αλλά δεν μπορώ να σου δώσω αυτό που ζητάς.”
“Θέλω να το πάμε αργά.”
“Μη βιαζόμαστε.”
Στην πράξη όμως, αυτή η ασάφεια καταλήγει να είναι η μόνη σταθερά.
-
Γιατί ο άνδρας μένει στο “ενδιάμεσο”
Υπάρχουν πολλοί ψυχολογικοί λόγοι:
-
Φόβος απώλειας ελευθερίας
Κάποιοι άνδρες νιώθουν ότι η δέσμευση ισοδυναμεί με εγκλωβισμό.
Απολαμβάνουν τη σύνδεση, αλλά θέλουν να διατηρήσουν τον πλήρη έλεγχο.
-
Συναισθηματική ανωριμότητα
Δεν έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν τις ανάγκες του άλλου.
Προτιμούν το “ακίνδυνο σχεδόν” απ’ το “αληθινό μαζί”.
-
Φόβος ευθύνης
Η δέσμευση σημαίνει συνέπεια — και η συνέπεια απαιτεί δράση.
Για κάποιους αυτό είναι βαρύ.
-
Η γυναίκα τους καλύπτει συναισθηματικά, ακόμη κι όταν δεν δίνουν πολλά
Μπορεί να παίρνουν το καλύτερο χωρίς να χρειάζεται να προσφέρουν το ανάλογο.
-
Εγωιστική επιβεβαίωση
Υπάρχουν άνδρες που θέλουν να νιώθουν ότι κάποια τους θέλει, χωρίς να δίνουν κάτι ουσιαστικό πίσω.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, για την ίδια τη σχέση το αποτέλεσμα είναι το ίδιο:
στασιμότητα.
-
Τι βιώνει η γυναίκα σε μια “σχεδόν σχέση”
Η γυναίκα συνήθως δίνει χρόνο.
Δίνει κατανόηση.
Δίνει χώρο.
Και — το πιο επικίνδυνο — δίνει ερμηνείες που τροφοδοτούν την ελπίδα.
Η γυναικεία ψυχή είναι εκπαιδευμένη να επενδύει στο “αν αλλάξει…”.
Στην πιθανότητα.
Στο μέλλον που φαντάζεται.
Αλλά η πραγματικότητα είναι πιο απλή:
Ο άνδρας που θέλει πραγματικά — φαίνεται.
Ο άνδρας που δεν θέλει — μπερδεύει.
Και αυτό το μπέρδεμα έχει μεγάλο ψυχολογικό κόστος:
-
η αυτοεκτίμηση μειώνεται
-
η γυναίκα αρχίζει να αμφισβητεί την αξία της
-
ζει με μικρά “ανέβασμα – κατέβασμα”
-
χάνει χρόνο από ανθρώπους που θα τη συναντούσαν πραγματικά
-
αρχίζει να απομακρύνεται από την ίδια της τη διαίσθηση
Το χειρότερο όμως είναι κάτι άλλο:
Μαθαίνει να συμβιβάζεται με τα ελάχιστα.
-
Η παγίδα της ελπίδας
Οι “σχεδόν σχέσεις” κρατούν περισσότερο από όσο φαντάζεσαι.
Γιατί δεν είναι η πράξη που κρατά τη γυναίκα μέσα στη σχέση — είναι η προσδοκία.
Η μία τρυφερή στιγμή.
Το ένα μήνυμα.
Μία υπόσχεση χωρίς συνέχεια.
Ένα βλέμμα που θυμίζει τα αρχικά στάδια.
Αυτά είναι αρκετά για να ξαναζωντανέψουν την ελπίδα.
Αλλά η αλήθεια είναι καθαρή:
Αν η σχέση χρειάζεται συνεχώς “σπρώξιμο”, δεν είναι σχέση. Είναι προσπάθεια μονής κατεύθυνσης.
-
Πώς επηρεάζεται η αυτοαξία της γυναίκας
Όσο περισσότερο μένει σε μια κατάσταση όπου δεν λαμβάνει σαφή απάντηση, τόσο πιο πολύ φθείρεται η σχέση της με τον εαυτό της.
Γιατί αρχίζει να σκέφτεται:
“Ίσως ζητάω πολλά.”
“Ίσως πρέπει να δώσω κι άλλο χρόνο.”
“Ίσως δεν είμαι αρκετή.”
“Ίσως το πρόβλημα είμαι εγώ.”
Η αλήθεια όμως είναι ακριβώς η αντίθετη:
Όταν ένας άνδρας δεν δίνει χώρο σε μια σχέση να εξελιχθεί, δεν σημαίνει ότι η γυναίκα είναι λίγη — αλλά ότι εκείνος δεν είναι διαθέσιμος.
Η αυτοαξία δεν μειώνεται επειδή η γυναίκα δεν είναι αρκετή.
Μειώνεται επειδή επιτρέπει στον εαυτό της να περιμένει κάποιον που δεν δίνει το αντίστοιχο βάθος.
-
Πότε η γυναίκα χρειάζεται να σταματήσει να περιμένει
Η απάντηση είναι απλή και σκληρή:
Όταν η αναμονή πονάει περισσότερο απ’ ό,τι προσφέρει η σχέση.
Όταν το “ίσως” καταναλώνει τη ζωή της.
Όταν η σταθερότητα γίνεται όνειρο και όχι καθημερινότητα.
Όταν η ψυχή της ζητά κάτι αληθινό, αλλά η πραγματικότητα της δίνει αποσπασματικότητα.
Σε εκείνη τη στιγμή, η γυναίκα χρειάζεται να επιστρέψει στον εαυτό της.
Στην αξία της.
Στην ελευθερία της.
Στο δικαίωμα να αγαπηθεί χωρίς αμφιβολία.
-
Το τελικό συμπέρασμα
