Από:Μαρία Πέππα –
Όταν ο νους είναι ανοιχτός και ευρύχωρος, οι πληροφορίες που περιέχουν είναι πολλές και χρήσιμες. Αντίθετα, όταν τα στεγανά και οι περιοριστικές πεποιθήσεις του νου μας οδηγούν σε υποθέσεις και συμπεράσματα για τις προθέσεις των ανθρώπων με τους οποίους σχετιζόμαστε καθώς κ σε παγιωμένες αντιλήψεις αναφορικά με τη ζωή, δυσκολευόμαστε να μάθουμε κάτι καινούργιο, δυσκολευόμαστε να αφεθούμε στη ροή …
Τότε, Η Δεν Γνωρίζω στάση του νου, μπορεί να είναι ένας από τους τρόπους που ίσως να μας κάνει την ευρυχωρία του …
Δεν γνωρίζω, δεν σημαίνει απαραίτητα άγνοια ή βλακεία. Ίσως κ να σημαίνει παραίτηση από το γνωστό, απεμπλοκή από προσδοκίες και παραδοχές, μια συνεχή περιέργεια, ανάγκη για εξερεύνηση, δεκτικότητα, ίσως φίμωση της εσωτερικής μας φλυαρίας που χαρακτηρίζει, κατηγορεί, δικάζει και καταδικάζει …
Το δεν γνωρίζω του νου, αποτελεί τη θεμελιώδη αντίληψη για τον κόσμο του επιστήμονα, του παιδιού, του ποιητή, του καλλιτέχνη ενδεχομένως και του ανθρώπου του πνευματικού …
Από τη στιγμή που η εκπαίδευσή μας έχει βασιστεί πάνω στο σύστημα της ανταμοιβής του “γνώστη”, είναι πολύ σημαντικός ο επαναπροσδιορισμός της σκέψης μας πάνω σε αυτά που το σύστημα μας επιτρέπει να γνωρίζουμε, αυτά που βρίσκονται σε θέση να γνωρίζουμε για τον εαυτό μας, για τους άλλους και για τον κόσμο του οποίου αποτελειώνει το μέρος του …
Προσωπικά, κάποιες φορές, επιτρέπω στον εαυτό μου να μην γνωρίζει τίποτα …
Αναρωτιέμαι πόσο σίγουρη μπορώ να είμαι για την αλήθεια …
Αντιμετωπίζω με επιφυλακτικότητα αυτά για τα οποία αισθάνομαι βεβαιότητα και σιγουριά …
Σταματώ να υποθέσω και να προβλέπω ζητήματα που τους άλλους …
Παύω να ανησυχώ προκαταβολικά για την εξέλιξη μιας κατάστασης …
Ενθυμούμαι αυτό που νιώθω όταν οι άλλοι νομίζουν πως γνωρίζουν αυτά που αισθάνομαι, σκέφτομαι και θέλω …
Αναρωτιέμαι για το ειδικό βάρος που μου προσθέτει η περσόνα της παντογνώστριας και αξίζει τον κόπο να το κουβαλώ …
Παρατηρώ …
Πόσο πιο άνετα, όμορφα, απελευθερωτικά και γαλήνια αισθάνομαι όταν σε στιγμές χαλάρωσης …
********
