Από: Μαρία Πέππα –
Η συστηματική επίδοση της ευτυχίας είναι παραπλανητική και επικίνδυνη. Μας αποκοιμίζει, μας κάνει να πιστέψουμε ότι η ζωή πρέπει πάντα να είναι καλή και ότι κάθε στιγμή πρέπει να χαμογελάμε και να χαιρόμαστε. Στην πραγματικότητα όμως, η ευτυχία είναι μόνο το ένα μέρος της έκθεσης και από μόνη της δεν εξυπηρετεί την ανάπτυξη.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ευτυχία δεν διαρκεί. Είναι μια προσωρινή, φευγαλέα κατάσταση της ύπαρξης. Μπορεί να μας διατηρήσει αισιόδοξους και ελπιδοφόρους, το να περιμένουμε όμως όλη την ώρα να είμαστε ευτυχισμένοι, είναι τόσο αφελές και εσφαλμένο όσο και επικίνδυνο.
Είναι ίσως πιο αληθινό αν ακολουθήσουμε μια ζωή γεμάτη νόημα, ανάπτυξη και ολότητα. Μια ζωή παραδομένη στη ροή. Μια ζωή στην οποία ο απώτερος στόχος μας να είναι, να ζήσουμε σε αρμονία με την πραγματική μας φύση. Ωστόσο, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι μόνο μέσω του πόνου και των δυσκολιών αλλάζουμε και εξελισσόμαστε. Μόνο μέσα από τις δυσκολίες το είδος μας επέζησε και εξελίχθηκε στο σημείο όπου είμαστε σήμερα. Είναι οι αγώνες που μας βγαίνουν έξω από τις ζώνες της άνεσής μας προς τις νέες εμπειρίες που αναπτύσσονται και εξελίσσονται.
Ο πόνος, τα εμπόδια και η θλίψη είναι αναπόφευκτα στη ζωή μας και πρέπει να είμαστε αρκετά ρεαλιστικοί ώστε να αποδεχόμαστε ως μέρος του ταξιδιού μας. Ο πόνος είναι κάτι παραπάνω από σημαντικός καθώς γίνετε ο σπουδαιότερος δάσκαλός μας και όχι απλά κάτι το οποίο χρειάζεται να υπομένουμε έως αυτό να περάσει. Όταν σκάβουμε βαθιά στον πόνο, αφαιρούμε όλα τα αναχώματα που εμποδίζουν την πορεία προς τη χαρά μας.
Καθώς ερχόμαστε καταπρόσωπο με το σκοτάδι, συμπορευόμαστε και φιλιώνουμε μαζί του, το γνωρίζουμε βαθιά. Μόνο τότε μπορούμε να διακρίνουμε τη μικροσκοπική ακτίνα της ελπίδας που μας δείχνει πόσο πολύ μπορεί να λάμψει το δικό μας φως.
Αν οι άνθρωποι στην αιώνια ερώτηση για το ¨τι θέλουν από τη ζωή¨ απαντούν ¨να είμαστε ευτυχισμένοι¨ τότε, το αμέσως επόμενο ερώτημα που θα μπορούσατε να τους θέσετε είναι “πόσα είστε πρόθυμοι να θυσιώσετε και να υποβάλετε για να επιτύχετε αυτή την ευτυχία”
Ο πόνος και η χαρά είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι, όταν αναζητούμε το νόημα της ζωής μας. Δουλεύουν μαζί, στην ίδια ομάδα. Ο πόνος εξυπηρετεί το σκοπό του για ένα χρονικό διάστημα, στη συνέχεια μεταφέρει τη σκυτάλη του στη χαρά, στη συνέχεια αναλαμβάνει ο πόνος και πάλι τα ηνία για μια χρονική περίοδο και ούτω καθεξής. Το μυστικό είναι να μην προσκολληθούμε ή να ταυτιστούμε με κανένα από τα δυο. Χρειάζεται να γνωρίζουμε πως η ευτυχία κάποια στιγμή θα εξασθενίσει, όπως πρέπει να περιμένουμε υπομονετικά να φύγει και ο πόνος. Ακριβώς όπως το κύμα έρχεται στην ακτή και στη συνέχεια υποχωρεί πίσω στον ωκεανό.
Μερικοί από εμάς βρισκόμαστε κολλημένοι σε μια ψευδή αίσθηση της ευτυχίας ακόμη και όταν βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε πως έχει πάψει πλέον να μας εξυπηρετεί. Εν τω μεταξύ, κάποιοι άλλοι, επικεντρώνονται ή ταυτίζονται τόσο πολύ με την προσωπική τους ανάπτυξη και τον αγώνα, που ξεχνούν να γιορτάσουν τις επιτυχίες τους ή να φροντίσουν τους εαυτούς τους. Πέφτουν στην άβυσσο της πικρίας, της κατάθλιψης, τη σωματική και συναισθηματική τους κατάπτωση χάνοντας το νόημα της ζωής.
Η ολότητα περιλαμβάνει τον πόνο και τη χαρά στο σύνολό τους. Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε ισότιμα σε αυτό το όμορφο ταξίδι που ονομάζεται ζωή.
Μεγαλύτερη προσοχή και διάκριση στις ατζέντες της νέας εποχής, ποτέ δεν βλάπτει …
********
