Από: Μαρία Πέππα –
Ένα από τα παράδοξα της ανθρώπινης φύσης μας, που αφορά τις σχέσεις μας με τους άλλους, είναι να διεκδικήσουμε τον άνδρα ή τη γυναίκα που δύσκολα θα μπορούσαμε να έχουμε. Το αναζητούμε, το απολαμβάνουμε. Όταν αισθανόμαστε ότι κάποιος είναι πολύ καλός για εμάς και είναι ανέφικτο ή δύσκολο να κατακτήσουμε, τότε τα μυαλά μας που καθορίζουν τον εγωιστικό μας εαυτό, μας πρέπει να δοκιμάσουμε, να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να τον/την κατακτήσουμε …
Το αντιλαμβανόμαστε σαν μια πρόκληση, ένα κατόρθωμα, μικρότερο ή μεγαλύτερο για κάποιους, όπως όταν αυξάνουμε τις πωλήσεις μας ή κλείνουμε το συμβόλαιο πάνω στο οποίο εργαζόμαστε τους τελευταίους μήνες …
Η αγάπη μετατράπηκε σε κυνήγι. Στόχος μας δεν είναι να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, αλλά να αποδείξουμε στους εαυτούς μας ότι μπορούμε να έχουμε ή να κατακτήσουμε κάτι που φαντάζει δύσκολο και ανέφικτο, προκειμένου να ενισχύσουμε τον αχόρταγό μας. Αυτό είναι το κίνητρό μας…
Αυτός είναι και ένας κύριος λόγος που χάνουμε το ενδιαφέρον μας για τους ανθρώπους που αρχικά θεωρούσαμε πως μας ενδιέφεραν πολύ. Μόλις έρχονται κοντά μας, τρέχουμε με ελαφρά πηδηματάκια προς άλλη κατεύθυνση. Εθιστήκαμε στις προκλήσεις και τις συγκινήσεις του κυνηγού. Αυτά απολαμβάνουμε με όλα τα σκαμπανεβάσματα που μας προσφέρουν. Δεν ξεκινάμε αυτό το ταξίδι για να φτάσουμε σε έναν προορισμό, αλλά εστιάζουμε μόνο στις πρόσκαιρες συγκινήσεις των πολλών …
Επιδιώκουμε η κάθε εμπειρία να αξίζει την προσπάθεια. Αποδίδουμε αξία σε ανθρώπους που θεωρούμε ότι έχουν μεγάλη ζήτηση, είναι γνωστοί, διάσημοι, συσκευές, έχουν τουλάχιστον 5000 φίλους στο facebook, να μην ξεχνάμε και τα like. Τότε και μόνο τότε ενεργοποιήστε το εγώ, τότε πολλαπλασιάζετε η προσπάθεια της διεκδίκησης, τότε έχει νόημα και αξία η επιβράβευση της κατοχής του κατεχόμενου ή της κατεχομένης πριν την κοπανήσουμε…
Η βιολογία της έλξης, μας ασυνείδητα στην επιλογή εκείνων των συντρόφων μέσω των οποίων θα μπορέσουμε να έχουμε όσο το δυνατόν καλύτερους απογόνους. Έτσι, όταν νιώθουμε για κάποιον πως είναι υγιής, ισχυρός, έξυπνος και καλύτερος από εμάς, με χαρακτηριστικά γνωρίσματα όπως πχ. η πίστη, η αγάπη, η φροντίδα, αισθανόμαστε ότι τα γονίδια τους είναι ανώτερα από τα δικά μας και πως όταν τα συνδυάσουμε θα δημιουργήσουμε καλύτερους απογόνους. Ανεξάρτητα όμως από το εάν η αναπαραγωγή ή όχι το ζητούμενο στο εδώ και τώρα μας, αυτοί οι παράγοντες είναι που προκαλούν την έλξη στο υποσυνείδητο μυαλό μας. Είναι και αυτός ένας νόμος της φύσης που καθορίζεται από την εξέλιξη …
Έως εδώ, όλα καλά. Γιατί όμως η αρχική μαγεία εξαφανίζεται από μέσα μας όταν ο άνθρωπος που στοχεύτηκε ανταποκρίνεται στο κάλεσμά μας ?
Κουβαλάμε εσφαλμένα μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη, που στις περισσότερες των περιπτώσεων υποβαθμίζει την αξία του άλλου όταν ανταποκρίνεται στο δικό μας αρχικό ενδιαφέρον. Δηλαδή χάνουμε αμέσως το ενδιαφέρον μας τη στιγμή που ο άλλος εκδηλώνει το δικό του. Η αποστολή έχει εκτελεσθεί, άρα το τρόπαιο έχει λιγότερη αξία, πρέπει να προχωρήσουμε στο αμέσως επόμενο, δυσκολότερο και μεγαλύτερο …
Μπερδεμένα σας τα λέω θα μου πείτε. Απορρίπτουμε ανθρώπους που αρχικά ενδιαφερθήκαμε για αυτούς, δεν συνεχίζουμε μαζί τους, ρισκάρουμε να βιώσουμε μια ενδεχόμενη απόρριψη, πόνο, σπαραγμό και δράμα κυνηγώντας το καινούργιο, αντί να αφηνόμαστε στη δυνατότητα ανάπτυξης της σχέσης που έτσι ή αλλιώς και μετά από δική μας πρωτοβουλία κατέληξε να είναι κοινό ενδιαφέρον…
Κι όμως, αν κοιτάξουμε λίγο μέσα μας και τριγύρω μας, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Αρχικά, επιλέγουμε συντρόφους στους οποίους αποδίδουμε μεγαλύτερη αξία από τον εαυτό μας. Όταν όμως αντιλαμβανόμαστε πως τους αρέσουμε πάρα πολύ, αυτομάτως θεωρούμε ότι είναι ελαττωματικοί και υποβαθμίζουμε την αξία τους υψώνοντας τη δική μας. Όταν αρέσουμε σε κάποιον αρκετά, νομίζουμε πως είμαστε ισάξιοι. Όταν όμως ο άλλος αντιστέκεται, οσμιζόμαστε την αγάπη στον αέρα, νιώθουμε πεταλούδες στο στομάχι μας και μπαλόνια στο σχήμα της καρδιάς μας να μας ομολογήσουν…
Για πόσο καιρό άραγε μπορούμε να συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο; Γιατί δεν προχωράμε ; Γιατί δεν δίνουμε την ευκαιρία σε αυτόν που ενδιαφέρεστε για εμάς εάν εμείς πρώτοι επιδιώξαμε το ενδιαφέρον του ?
Μπορούμε να συνεχίσουμε να τρέχουμε για να κερδίσουμε αγώνες επιβεβαίωσης. Μπορούμε να συνεχίσουμε δίχως έλεος να ραγίζουμε καρδιές …
Μπορούμε όμως και να υπερβούμε τις ασυνείδητες εγωιστικές μας ωθήσεις. Μπορούμε να αλληλοσχετιζόμαστε με την επίγνωση για το ακριβώς κάνουμε και τον τρόπο που αυτό επηρεάζει τη σχέση με τον εαυτό μας και τις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας …
Δική μας η απόφαση και η επιλογή…
********
